For about 150 years it was believed that Schubert composed his Ninth Symphony in 1828, not long before his death but, musical scholarship being a continuous process, this theory was later disproved. It was discovered in the late 20th century that in fact he composed most of this work three years earlier and revised it in 1826 and 1827. Following a period of poor health, 1825 was a better year for Schubert, while his finances were also improved.

Schubert never heard a single performance of many of his works, including this great symphony. When it was rehearsed in 1827 at the Gesellschaft der Musikfreunde in Vienna, the string players complained that passages in which a rhythmic figure is obsessively repeated, especially in the finale, were unplayable.

In May 1824, Schubert attended the first performance of Beethoven’s Ninth Symphony. Beethoven revolutionised symphonic form, expanding its expressive range enormously, his Ninth Symphony in particular being conceived on a much grander scale than any previous symphony. Schubert was just one of many composers influenced by Beethoven’s achievements.

Many scholars have suggested the various ways in which Schubert was influenced by Beethoven, but the most extraordinary aspect of Schubert's mature music is its complete individuality. The compositional techniques, the handling of tonality and structure, and the orchestral sound of these two contemporaries have very little in common. Schubert’s own profound originality is all the more striking for its emergence at a time when Beethoven's impact on the development of the symphony was so revolutionary and far-reaching.

Dit is het derde deel in de reeks complete symfonieën van Franz Schubert, uitgevoerd door dirigent Jan Willem de Vriend en het Residentieorkest. Het is geheel gewijd aan de Negende Symfonie, ook wel bekend als ‘De Grote’, vanwege de omvangrijkheid van het werk. De eerste delen van Schuberts complete symfonieën kregen lovende recensies. En dat gaat met dit deel met de ‘Negende’, een hoogtepunt in de reeks, zeker ook lukken.

Zo'n 150 jaar lang werd aangenomen dat Schubert zijn Negende Symfonie had gecomponeerd in 1828, niet lang voor zijn dood, maar omdat musicologie nu eenmaal een continu proces is, werd deze theorie later weerlegd. Eind 20e eeuw werd ontdekt dat het grootste deel van het werk drie jaar eerder, in 1825, was gecomponeerd en herzien in 1826 en 1827. 1825 was een goed jaar voor Schubert, zijn gezondheid was erop vooruit gegaan en ook zijn financiële situatie was verbeterd.

De componist luisterde naar geen enkele uitvoering van zijn werken, ook niet naar die van deze prachtige symfonie. Hij realiseerde zich dus niet dat sommige delen lastig te spelen waren. Tijdens repetities in 1827, in het Gesellschaft der Musikfreunde in Wenen, klaagden de strijkers dat de passages waarin een ritmisch figuur obsessief werd herhaald, vooral in de finale, onspeelbaar waren.

In mei 1824 was Schubert bij de première van Beethovens Negende Symfonie. Beethoven zorgde toen voor een revolutie in de symfonische vorm en breidde zijn expressiebereik enorm uit. Zijn Negende Symfonie was veel grootschaliger dan welke symfonie ook. Schubert was slechts een van de vele componisten die destijds wellicht beïnvloed werd door Beethovens muzikale prestaties. In veel studies wordt ook gezinspeeld op de invloed die Beethoven op Schubert zou hebben gehad, maar het meest bijzondere aspect van Schuberts latere werken is de complete individualiteit. De compositorische technieken, de omgang met tonaliteit en structuur en het orkestrale geluid van de twee tijdgenoten hebben weinig met elkaar gemeen. Schuberts eigen diepgaande originaliteit is des te opvallender in een tijd waarin Beethovens impact op de ontwikkeling van de symfonie zo revolutionair en verreikend was.

Dirigent Jan Willem de Vriend wordt geroemd om zijn grote muzikale veelzijdigheid, zijn creatieve bijdragen aan de klassieke muziek en zijn vermogen om klassieke muziek actueel te laten klinken. Naast een bijzonder musicus is hij een enthousiast promotor van de klassieke muziek. De Vriend was van 2015 tot 2019 de vaste dirigent bij het Residentie Orkest in Den Haag. Tegenwoordig is hij principal guest conductor bij het Orquestra Simfònica de Barcelona I Nacional de Catalunya en vaste gastdirigent bij Orchestra National de Lille. Daarnaast is hij eerste gastdirigent bij de Stuttgarter Philarmoniker en Artist in Recidence van het Stavanger Sympfonie Orchestra.

Etwa 150 Jahre lang glaubte man, dass Schubert seine Neunte Symphonie im Jahre 1828, nicht lange vor seinem Tod, komponiert hatte, doch da die Musikwissenschaft ein kontinuierlicher Prozess ist, wurde diese Theorie später widerlegt. Am Ende des 20. Jahrhunderts nämlich wurde herausgefunden, dass der Großteil des Werkes schon drei Jahre früher komponiert und 1826 sowie 1827 überarbeitet worden war. Nach einer von Krankheit geprägten Zeit war 1825 ein besseres Jahr für Schubert, in dem sich auch seine finanzielle Lage erholte.

Schubert hörte kaum eine Uraufführung seiner Werke, diese großartige Symphonie eingeschlossen. Bei den Proben in der Gesellschaft der Musikfreunde Wien 1827 beklagten sich die Streicher, dass Passagen, in denen eine rhythmische Figur wie besessen wiederholt wird, besonders im Finale, unspielbar seien.

Im Mai 1824 besuchte Schubert die Erstaufführung von Beethovens Neunter Symphonie. Beethoven revolutionierte die symphonische Form und erweiterte ihre Ausdruckspalette enorm, wobei seine Neunte Symphonie weit größer angelegt war als je eine Symphonie zuvor. Schubert war hier nur einer von vielen Komponisten, die von Beethovens musikalischen Errungenschaften beeinflusst wurden.

Die Art und Weise von Beethovens Einfluss auf Schubert ist vielerorts in der Forschung dargelegt, doch der außergewöhnlichste Aspekt an Schuberts späteren Werken ist deren vollständige Individualität. Die Kompositionstechniken, die Handhabung von Tonalität und Struktur und der orchestrale Klang dieser beiden Zeitgenossen haben nur wenig gemein. Schuberts eigene, grundlegende Originalität ist umso bedeutsamer, da sie in einer Zeit hervortrat, in der Beethovens Einfluss auf die Entwicklung der Symphonie so revolutionär und weitreichend war.